Bu sözü ben değil Seyrani dedi

Bu sözü ben değil Seyrani dedi,
Yalnız bana değil, sana da dedi.
Üstüne alınma zatı muhterem
Sağa sola değil, ortaya dedi.

Ülkemizde olduğu gibi şehrimizde de son yıllarda yaşanan ahlaki çöküş ile ilgili uzun zamandır yazmak istiyordum. Nihayet, önceki gün kitapların arasında denk geldiğim hazineyi okuyunca bu fikrimden vazgeçtim. Kendi acziyetimi farkına varıp, sözü 1800’lü yıllarda yaşayan Halk Ozanımız Seyrani’ye bırakmayı uygun gördüm. Girişi affınıza sığınarak ben yaptım. Ahvalimizi ise, bu vesile ile rahmetle andığım ozanımız Seyrani anlatsın.

Asırda acaip işler çoğaldı,
Bilmem bu işleri kimler ediyor.
Dünyayı hep rezil köpekler aldı,
Gelen, ümeraya karşı gidiyor.

Biraz bahsedeyim ehl-i zamandan,
Yahşiler aşağı düştü yamandan,
Aralık itleri olmuş kumandan,
Uyuz it kurtlara kumand-ediyor.

Buğday unu beğenmiyor enikler,
İplikten aşağı düştü ipekler,
Hep sedire geçti itler, köpekler,
Hanedan ayakta hizmet ediyor.

Koltuk kılı fark olmuyor sakaldan,
Tüccarlar aşağı indi bakkaldan,
Aslanlara çoban düşmüş çakaldan,
Şimdi aslanları çakal güdüyor.

Mekteple medrese ortadan kalktı,
Meyhane kerhane meydana çıktı,
Ar namus denen şey ortadan kalktı,
Şimdi kişi bildiğine gidiyor.

Sarhoşlar çoğaldı kalmadı ayık,
Bu asra böylece haller de layık,
Müzevvirin adı muhbir-i sadık,
Şimdi kişi bildiğine gidiyor.

İsimlerin tebdil etsem satılmaz,
Cisimlerin tahvil etsem zat olmaz,
Altın eğer vursan, eşek at olmaz,
Şimdi kişi bildiğine gidiyor.

Şahinler yurdunu tuttu yarasa,
Baklava yerine geçti pırasa,
Şimdi rağbet deyyus ile terese,
Zamane bunlara rağbet ediyor.

Boy kürkünü beğenmiyor köçekler,
Babasına akl öğretir çocuklar,
Yumurtadan burnu çıkan cücükler,
Horoz oldum diye cik cik ediyor.

Küçükler büyüğe çorap giydirir,
Tatlıyı insana acı yedirir,
Seyranî zamane böyle dedirir,
Şimdi kişi bildiğine gidiyor.