SABRIN ADI ‘VARGİT’

Bismillahirrahmanirrahim

Vargit çiçeği… Sonbaharın habercisi, tüm doğanın sessizliğe büründüğü o vakitte açan, o zarif ve hüzünlü çiçek. O, sadece bir bitki değil, aynı zamanda aşkın, özlemin ve hasretin dile gelmiş halidir. Ne zaman bir vargit çiçeği görsem, içimden bir veda türküsü fısıldar. Tıpkı kavuşmaların değil, ayrılıkların biriktirdiği anılar gibi. Kimi zaman bir fırtınanın ardından, kimi zaman da bir sonbaharın gelişine inat açar. Toprağa bağlı ama göğe sevdalı bir çiçektir o.

Her aşk, aslında bir vargittir. Bazen içimizde filizlenir, gizli bir bahar gibi. Bazen de kışın ortasında, beklenmedik bir misafir gibi çıkıverir karşımıza. Kimi zaman bir solukta biter, kimi zaman ise yıllarca süren bir yolculuğa dönüşür. Tıpkı vargit çiçeğinin mevsim sonundaki o zarif vedası gibi.

Her dua da, aslında bir vargittir. Kimi zaman dileklerimizi, kimi zaman da sitemlerimizi sunarız. Bazen kabul olur, bazen de "ol" emrinin tecelli etmesini bekleriz. Tıpkı vargit çiçeğinin kışa inat açması gibi. Vargit çiçeği, aslında aşkın, inancın ve hayatın ta kendisidir. Kimi zaman zorluklarla dolu, kimi zaman ise umut dolu. ​Bu yüzden vargit çiçeğine bakınca sadece hüznü görmem. Onda bir cesaret, bir adanmışlık bulurum. Toprağın derinliklerinden aldığı güçle kışa meydan okuyan bir inanç.

​

Kuran'da Yusuf Suresi'nde bahsedilen o derin kuyuya atılma hikâyesi de bir vargit değil midir? Kardeşleri tarafından terk edilmiş, en büyük acıyı yaşamış ama sonra bir devletin başına geçmişti. Bu, bir vargitin hikâyesiydi. Ayrılığın içindeki vuslat.

​

Hayatımız da vargitlerle doludur. Sevdiklerimize veda ederiz, anılarımıza veda ederiz, hatta kendimize bile veda ederiz. Ama her vargitin ardından, yeni bir başlangıç, yeni bir kavuşma saklıdır. Yeter ki yüreğimizde vargit çiçeği gibi direnen bir inanç ve umut olsun.

Vargit çiçeği… Sonbaharın en keskin rüzgârına, en dondurucu ayazına boyun eğen o narin çiçek. ​Sevmek de bir vargit değil midir? Hani o en çok sevdiğin anda, en çok güvendiğin anda birden bire bitiveren. O yüzden mi hüzün doludur bir çiçek bu kadar. 

​

Vargit çiçeği, aslında kalbimizde bir yara izidir. Her baktığımızda bir ayrılığı, bir kaybı ve o acıyla geçen günleri hatırlatır. Ama aynı zamanda, o yaranın içinde filizlenen bir inancı, bir teslimiyeti de barındırır. Vargit, bize vedaların ne kadar acı olduğunu, ama o acının bile ilahi bir anlamı olduğunu öğretir. Çünkü bazen en acı veda, bizi en samimi kavuşmaya hazırlar. 

​

Vargit, bize kavuşmasan da, uzakta olsan da o aşkın hep kalbinde çiçek açacağını fısıldar.  Her özlem, bir kavuşmanın tohumudur. Yeter ki o hasreti kalbimizde bir vargit gibi yaşatalım, onu bir yara değil, bir umut çiçeği olarak görelim.

Saygılarımla…