Bu sabah arkadaşlarımın “Ablan iyi miymiş?” “Ablandan haber var mı?” gibi mesajlarıyla uyandım. Saat beş buçuk, altı...Gece Paris’te yaşananlardan habersizim, ona ulaşamayınca direkt haberlere baktım. Ablamın adresini hatırlamaya çalışıyorum, olay yeri yakınında olma ihtimali beynimi kemiriyor. Ablamdan haber alana kadar içim içimi yiyor. Derken yeğenim Facebook’tan iyi olduklarını bildiriyor.
Evet, iyi olduklarını öğreniyorum ve yaşadığım korkunun onların iyi olmama ihtimalinin yanında lafını bile etmiyorum.
Biz olayın şanslı tarafında olanlarız. En azından bu kez de öyleyiz. Bu katliamda da orada olmayan ya da orda yakını olmayanlarız.
Bir yanda ablam gibi, o an orada bulunması çok yüksek ihtimal olup da tesadüfen bulunmayan herkese bahşedilen bir mucize ki adı ‘yaşamak’ !
Öte yanda ise en doğal şekilde yaşamlarını sürdüren insanların o an tesadüfen orada bulundukları için ellerinden alınan ‘yaşama hakkı’ !
Yaşamanın tesadüfi olduğu bir dünya burası artık.
Doğmak ne kadar mucizevi ise yaşamak onun iki, üç, dört katı!
Dün Ankara’da da mucize eseri yaşadık, bugün Paris’te de mucize eseri yaşadık, yarın Doğu’da da mucize eseri yaşıyor olacağız.
Dünyada insanların eceliyle ölebildiği bir yer bırakmışsanız şayet söyleyin bundan sonra orada yaşayalım.
Başka Dünya Beğenelim