Ucuz yemek yemek için okula koştuğumuz konulu yazım sizi duygulandığınızı beyanla;

“Ağlattın beni güzel abim. İşte Ekmek Arası Domates kitabını bu yüzden yazmıştım.” dediniz.

Ben de,

İsmail Hayal kardeşim o kitaptan kaldıysa bekliyorum, dedim.

Kitabınız geldi. 

Normalde bir iki saat içerisinde okuyabileceğim kitap olmasına rağmen, ilk hikayeyi okuyunca yüreğime yumruk yemiş gibi ben bu kitabı şimdilerde “empati” diyorlar ben ise “hemhal “ diyorum, 
hemhal olarak okumam gerektiği kanaatine vardım.

Nitekim çok sevdiğim tarçınlı akide şekeri gibi her cümlesinin tadına vararak okudum.

Bana sanki şu şarkının sözleri gibi cevap verdiniz;

“Senin derdin dert midir benim derdim yanında?
Kimselerde gördün mü böyle dert hayatında?
Otur şöyle yanıma dinle bak dertlerimi
Anlatınca ağlama deşme benim derdimi.”

İlk hikayenizde mealen;

İmkansızlıklar içinde yaşıyorduk, okulumuzun yakınındaki bakkaldan çeyrek ekmek arasına bir domatesi dilimler öğle yemeği olarak yerdik,
diyorsunuz.

Lise yıllarında okuduğum Dale Carnegie “Üzüntüyü bırak yaşamaya bak” adlı kitabında şöyle diyordu;

Ayaklarınızı bastığınız yer en dip nokta olabilir. Şunu bilin ki orası sizin en üst kademelere kadar sıçrayabileceğiniz en avantajlı yerdir. Bulunduğunuz yeri avantaja çevirin.

Dinimiz de öyle demiyor mu?

“İnsanın nefsine ağır gelen,
hakkında hayırlıdır”

İşte o hayatı yaşanmasaydınız, eğitimci, şair, yazar İsmail Hayal dolayısıyla da,

EKMEK ARASI DOMATES kitabı, diğer eserleriniz ve hizmetleriniz olurmuydu?

İbret ve keyifle, bazen merhamet ve merhametsizlikler arasına sıkışarak, bazen de Rabbimin insanlara rahmet olarak verdiği göz yaşları ile okudum, okurken iki dünyayı da dolaştım durdum.

Yüreğinize sağlık, teşekkür ederim.

Hocam, “Şehrin fahişe kültürü” bizi bizden etse de nice güzel eserlerinizde buluşmak dileğiyle Allah’a emanet olunuz.