KÖYLÜ MİLLETİN EFENDİSİ Mİ?
“Köylü milletin efendisidir”
Atatürk
Tam bir Allah dostu olan, ömrü Trabzon’da tahta semeri ile Trabzon Moloz’da Kadınlar Pazarı önünde hamallık yaparak iki erkek, üç kız beş çocuk yetiştiren değerli amcam Recep Hayal’in sözleri gerçekten havsalamda derin izler bırakmıştır. Bundan tam otuz küsur yıl önce dediği;
“Tolun öküzlerin cırnağı bu toprahtan kesüldüğü gün ajluğu bekleyin…” sözü aynen bugün düştüğümüz vahim durumun fotoğrafı olsa gerek.
Köyünde mal bakarak sütünü, yoğurdunu, peynirini, yağını ve etliğini sağlayan insanımız şehirde asgari ücrete tamah ederek elindeki hazineden feragat etmeyi adeta hüner saymakta. Halbuki bildiğim birkaç örnek isim var ki köyde ürettikleri ile hem geçimini sağlamakta ve hem de Gümüşhane ve diğer illerde ev, araba alabilmektedir. Öte yandan Gümüşhane’de asgari ücreti nimet sayanların çoğu yokluk içinde zar zor geçimini sürdürebilmektedir.
Rahmetli Atatürk ülke kalkınmasının en temeli ve ilk şartının köylerde olduğunu ifade edebilmek için başlıkta ki “Köylü milletin efendisidir” sözü söylemiştir. Oysa bu sözden de hareketle milletin efendisi olmak var iken şehirde üç kuruşun köleliğini tercih edenler hem kendilerini, hem de tüketim piyasasını zor durumda bırakmışlardır.
Üretmeyen, düşünmeyen, çalışmayan ve sürekli sosyal yardım almanın peşinde olanlar sürünmeye ilelebet mahkûmdurlar. Asırlar öncesinde Konfüçyüs’ün dediği;
“Bir insana her gün balık vermeyin, ona balık tutmasını öğretin” haklı nasihatini kulak ardı eden siyasi erk ve vatandaşlarımız dilencilikten asla kurtulamayacaktır.
Demek ki efendilik yatmakla, el açıp beklemekle, birilerinin sırtından geçinmekle değil çalışmakla, üretmekle, alın teri dökmekle olabilmektedir.
Elbette sosyal devletimiz gerçekten mağdurları tespit ederek onların iaşelerini sağlamakla ve onları rahat ettirmekle sorumludurlar. Ancak gerek devletimiz, STK ve sosyal yardım derneklerimiz tabiri caizse kılı kırk yararak, yetim hakkını gözeterek, adilane bir şekilde bu taksimi yapabilmelidir.
Dünde ve bugün de maalesef kulağımıza gelen duyumlara göre hak etmeyenlerin, durumu çok iyi olanların bu kurumları menfaatleri karşısında kullanmış oldukları da aşikardır. Bu bağlamda çok ama çok dikkatli olmamız gerekmektedir.
Bugün belediye otobüslerinde, kömür yardımlarında, gıda ve benzeri yardımlarda gerçekten varlığı hatırı sayılı olanlar kapıda arsızca beklerken, gerçek ihtiyaç sahipleri onurlarından olsa gerek bu kapılara dahi varamamaktadırlar. Gerçek sosyal devlet anlayışı odur ki bir vatandaşımız o kapıya geldiğinde TC kimliği vasıtası ile neyi var neyi yok görülsün ve gerçekten ihtiyaç sahibi olup olmadığı anlaşılabilsin. Geçenlerde bir ilçe kaymakamının deprem yardım parasını zimmetine geçirmesi ayrı bir trajedinin tezahürü olsa gerek.
Zira yine Rahmetli Atatürk’ün aşağıdaki manidar sözünü bugün okullarımızın, işyerlerimizin ve hatta evlerimizin girişlerini büyük puntolarla yazma mecburiyetimiz olmalıdır;
“Çalışmadan, yorulmadan ve üretmeden, rahat yaşamak isteyen toplumlar; evvela haysiyetlerini, sonra hürriyetlerini daha sonra da istiklal ve istikballerini kaybetmeye mahkûmdurlar.”
