Bir tatlı masaldı yaşanan yıllar
Aldığım her nefes anne tadında
Olsa da gurbetler bağlansa yollar
Daldığım her rüya anne tadında
İsmail HAYAL
Hani şair diyor ya “sol yanım acıyor anne” diye benim 2009 sonrası her 24 Şubat’ta her bir yanım acıyor anne. Tıpkı her evladın annesine yandığı gibi. Hasret büyüyerek çoğalıyor bedenimde. Seni dünyaya getirme sebebin asıl olan o hakikat yurduna göç ettiğinde sen geride adeta bir enkaz misali yapayalnız kalıyorsun. Hasretlik bir yağlı kement gibi sıkıveriyor boğazını. Keşkeler alıveriyor rüyalarını. Karabasanlar bölüveriyor uykularını.
Evet anne. Efendimiz’i dünyaya getiren Amine annemiz, ona sütünü veren Halime annemiz, İsa’yı doğuran Meryem annemiz, Adem’den bu yana tüm anneler, Gümüşhaneli anneler ve kendi annelerimiz. Hepsinin ortak özelliği merhamet, sevgi, koruyuculuk, fedakârlık, güzellik, vefa ve güzel ahlak üzerine her bir şeyin birleştiği ulvi varlığımız, gözbebeğimiz, dünyaya geliş sebebimiz, her şeyimiz.
Mahmur gözlerinde mukaddes yüzün
Cennet’in tapusu bir tatlı sözün
Amine ruhunda saklanır özün
Kaldığım her diyar anne tadında
Ve bizler yani o güzide annelerin evlatları. Kimimiz “Cennet ayakları altında” diyerek hürmet ettiğimiz ve hayır dualarını almak için uğraşırken diğer taraftan bizlere apartmanları bahşeden annelerimizi hor görerek onları o apartmanların küçük bir dairesinin çok kuytu bir odasına hapseden yahut huzurevlerinde (!) unutuveren büyük bir yekûn olan sözüm ona evlat diye tabir edilen bizler.
Bir gergef misali elleri nasır
Gönlünde dokuz ay emanet taşır
Geceler yıl gibi geçse bir asır
Bildiğim her dua anne tadında
Şimdi her şeyi fırsata dönüştürüveren materyalist bir sistemde koskoca bir yılın sözüm ona bir gününü ayırdığımız anneler günü. Ben o güne inanmıyorum, inanmak da istemiyorum. Çünkü dokuz ay karnında beni taşıyan, gecesini ve gündüzünü benim adıma harap eden, esen yelden, yoldaki taştan, her türlü bela ve musibetten bizleri koruyan anneme yılın her günü feda olsun. Her gün benim annemin günüdür. Ona “öf” bile demeyi yasaklayan ulvi dinimizin bizlere verdiği ahlaki terbiyeye dayanarak annelerimizin kadir ve kıymetlerini bilmenin şuurunda olmalıyız.
Yemedi yedirdi giydirdi bizi
Unuttu gülmeyi kalbinde sızı
Zemheri ayında gösterdi yazı
Bulduğum her huzur anne tadında
Ve hepimiz tıpkı annesinin kölesi olan Veysel Karani gibi bu yola baş koymalıyız. Onun sözünü emir, isteğini baş tacı, kederini gözyaşı, sevincini en ulvi bir aşk cihetinde görmeliyiz. Gerektiğinde tıpkı Veysel Karani misal Efendim’izi (SAV) görme arzusu ve aşkına rağmen annesine verdiği sözün yükü altında inim inim inleyerek geri dönebilmeliyiz. .
Ey Hayali neden kıymet bilmedin
Bir ömür yaşadın ibret almadın
En öte yollardan hâlâ gelmedin
Güldüğüm her saat anne tadında
Aldığım her nefes anne tadında
Olsa da gurbetler bağlansa yollar
Daldığım her rüya anne tadında
İsmail HAYAL
Hani şair diyor ya “sol yanım acıyor anne” diye benim 2009 sonrası her 24 Şubat’ta her bir yanım acıyor anne. Tıpkı her evladın annesine yandığı gibi. Hasret büyüyerek çoğalıyor bedenimde. Seni dünyaya getirme sebebin asıl olan o hakikat yurduna göç ettiğinde sen geride adeta bir enkaz misali yapayalnız kalıyorsun. Hasretlik bir yağlı kement gibi sıkıveriyor boğazını. Keşkeler alıveriyor rüyalarını. Karabasanlar bölüveriyor uykularını.
Evet anne. Efendimiz’i dünyaya getiren Amine annemiz, ona sütünü veren Halime annemiz, İsa’yı doğuran Meryem annemiz, Adem’den bu yana tüm anneler, Gümüşhaneli anneler ve kendi annelerimiz. Hepsinin ortak özelliği merhamet, sevgi, koruyuculuk, fedakârlık, güzellik, vefa ve güzel ahlak üzerine her bir şeyin birleştiği ulvi varlığımız, gözbebeğimiz, dünyaya geliş sebebimiz, her şeyimiz.
Mahmur gözlerinde mukaddes yüzün
Cennet’in tapusu bir tatlı sözün
Amine ruhunda saklanır özün
Kaldığım her diyar anne tadında
Ve bizler yani o güzide annelerin evlatları. Kimimiz “Cennet ayakları altında” diyerek hürmet ettiğimiz ve hayır dualarını almak için uğraşırken diğer taraftan bizlere apartmanları bahşeden annelerimizi hor görerek onları o apartmanların küçük bir dairesinin çok kuytu bir odasına hapseden yahut huzurevlerinde (!) unutuveren büyük bir yekûn olan sözüm ona evlat diye tabir edilen bizler.
Bir gergef misali elleri nasır
Gönlünde dokuz ay emanet taşır
Geceler yıl gibi geçse bir asır
Bildiğim her dua anne tadında
Şimdi her şeyi fırsata dönüştürüveren materyalist bir sistemde koskoca bir yılın sözüm ona bir gününü ayırdığımız anneler günü. Ben o güne inanmıyorum, inanmak da istemiyorum. Çünkü dokuz ay karnında beni taşıyan, gecesini ve gündüzünü benim adıma harap eden, esen yelden, yoldaki taştan, her türlü bela ve musibetten bizleri koruyan anneme yılın her günü feda olsun. Her gün benim annemin günüdür. Ona “öf” bile demeyi yasaklayan ulvi dinimizin bizlere verdiği ahlaki terbiyeye dayanarak annelerimizin kadir ve kıymetlerini bilmenin şuurunda olmalıyız.
Yemedi yedirdi giydirdi bizi
Unuttu gülmeyi kalbinde sızı
Zemheri ayında gösterdi yazı
Bulduğum her huzur anne tadında
Ve hepimiz tıpkı annesinin kölesi olan Veysel Karani gibi bu yola baş koymalıyız. Onun sözünü emir, isteğini baş tacı, kederini gözyaşı, sevincini en ulvi bir aşk cihetinde görmeliyiz. Gerektiğinde tıpkı Veysel Karani misal Efendim’izi (SAV) görme arzusu ve aşkına rağmen annesine verdiği sözün yükü altında inim inim inleyerek geri dönebilmeliyiz. .
Ey Hayali neden kıymet bilmedin
Bir ömür yaşadın ibret almadın
En öte yollardan hâlâ gelmedin
Güldüğüm her saat anne tadında