Betonlar arasında kızının saç telleri,
Bir baba avucunda evladının elleri
İsmail HAYAL

Asrın felaketi ile sarsılan ülkemde her afet sonrasında büyük gayretleri ile anında yaraya merhem olan, depremzedelerin yanında olan, yurtdışından ve yurt içinden yetmiş bir ilimizin tırlarla, kamyonlarla adeta bölgeye akın eden, yardım götüren, Kızılay ve AFAD ile bu işin üstesinden gelen ancak kırk bin üzerinde ölü ve iki katı yaralımız ile 2023 Şubat kara bir ay olarak tarihimize yazıldı. 

Bu süreçte TEK TÜRKİYE sloganı altında varını yoğunu bağış eden hayırseverlerimize müteşekkiriz. Trabzon’da bir köylü kadını sobasını doldurarak, Kars’ta bir nine ineğini bağış yaparak, Azerbaycanlı bir kardeşimiz köhne arabasına Türk Bayrağını asıp ‘yettim gardaş’ diyerek, bir çobanımız keçilerini vererek, minik yavrularımız kocaman yürekleriyle minik kumbaralarını kırarak, oyuncaklarını duygulu satırlarla kardeşlerine yollayarak bu yarayı sarmada öncü oldular. 

Gümüşhane gibi dar ve mahrum bir coğrafya bile tüm birimleriyle organize olup hemen her gün dolu tırları bölgeye göndererek bu vazifede yerlerini aldılar. Gümüşhane Valiliği, Gümüşhane Belediyesi, AFAD, Kızılay, Gümüşhane Sanayi ve Ticaret Odası başta olmak üzere ismini reklam etmeyen onca gönüllü STK, dernek, parti ve insanlarımızın o tertemiz yüreklerinden öpüyoruz. 

Ancak Türkiye’de hemen her şerde en önde sesini duyduğumuz, servetine servet katan onca özel bankadan, malum örgütlerin, partilerin ve sanayicilerin zerre katkı vermemelerini de şiddet ve nefretle kınıyoruz. 

Bu on ilimizde yaşayan insanlar bir gecede varlıklarını, evlerini, sevdiklerini kaybettiler. Hayatları birdenbire değişti, çocuklar travmanın en şiddetlisini yaşadılar, evlerinden, doğdukları topraklardan ilk defa göç etmek zorunda kaldılar. Şimdi yeni illerde, bilmedikleri evlerde, okullarda, işyerlerinde bir süre bizim misafirlerimiz olacaklar. 

Okullarımız, evlerimiz, iş yerlerimiz onlara bir süre için ebedi olarak her daim açık olacaktır. 20 Şubat 2023 Pazartesi günü çocuklar bilmedikleri bir başka şehirde, bilmedikleri bir okulda, tanımadıkları mecburi yeni arkadaşlarıyla ders başı yapacaklar. 

Öğretmenler ve veliler olarak öylesine hassas olmalıyız ki bu güzel misafirlerimizi görecek olan yavrularımıza onların bir müze eseri olmadıklarını kesinlikle anlatmak zorundayız. Hemen her gün ki gibi, onlar bu sınıfta en başından beri varmışlar gibi, misafir olduklarını hissettirmeden sevgi ve saygı ile kabullenmeliyiz. 

Bu misafirlerimize dikkatli bakmanın, onları parmakla göstermenin, sanki cüzamlı imiş gibi davranmanın ne kadar yanlış ve ayıp olduğunu muhakkak anlatmalıyız. Onların da bundan birkaç hafta öncesinde sapasağlam evleri, sıcacık yuvaları, gülüp oynadıkları sınıfları, sevdikleri öğretmenleri, oyun alanları olduğunu unutmamalıyız.  

Çocuklarınızı öyle tembihleyin ki ilk günden onlara;

“Ya deprem nasıl oldu, deprem anında sen neredeydin, vah vah, çok üzgünüz, annen baban öldü mü, öğretmenine ne oldu, arkadaşlarından ölen var mı” gibi travmayı tetikleyecek olan soruları sormaktan imtina etmeleri gerektiğini söyleyin.

Onları kısa bir süre kalacak misafirler olarak hiçbir şey hissettirmeden olduğu gibi kabul edin. Bir eğitimci olarak bunları siz değerli velilerimizden öğrencilerimden istirham ediyorum. “Unutmayalım ki biz bize yeteriz.”