Yine çözüm bombalarından birisi, Ankara’da, ülkenin kalbinde patladı. Onlarca canımızı gitti. Hafta sonuydu, okullarda yorulan ve sınava giren çocuklarımızdı sokaklardakiler.
*
Hani, anneler, babalar korkarlar ve hep derler ya “Çocuğum geç kalma eve.” Onlar da geç kalmamak için, tam akşam saatinde evlerine gitmek üzere, otobüs duraklarına yığılmışlardı. Hep gençlerdi, çocuklardı oradakiler. Gözü dönmüş, dış düşmanların maşaları, bombalı arabayla daldı aralarına. Param parça etti onları. Paramparça etti yüreklerimizi.
*
2003’te kovanı sönmüş eşek arıları gibi perişan olmuş PKK katillerini, 13 yıl şekerle, şerbetle besleyenler utansın. Utanamıyorlar ama. Hala medyada arz-ı endam edip bir de feryat edenleri politik kazanç peşinde olmakla suçluyorlar. Sanki onlara, “Kandan beslenmek, için çözüme karşısınız.” diyenler kendileri değildi. Çözümün, çözülme süreci olduğunu söyleyenlere hakaret edenler onlar değildi. Şimdi gördünüz mü çözümü? Hayır, yine görmüyorlar. Çünkü toprağa gömülenler onların çocukları değil, milletin çocukları. Onlarınkiler bedelli, raporlu, yurt dışında vesaire… Ancak öyle olmakla da kurtaramazsınız kendinizi. Çünkü ASKERİN DAĞLARDA ARAYIP DA BULAMADIĞI KÖPEKLERİ, ŞEHİRLERE, OTOBÜS DURAKLARINA KADAR SOKTUNUZ.
*
Benim çocuğum kıl payı zamanlama ile kurtuldu bu ölümden. Ne var ki bir ben kurtulmakla, kurtulmuyor bütün ülke. Kurtulamıyoruz acılardan. Bomba yalnız Ankara’da değil, bütün vatan sathında, yüreğimizde patladı. Yüreğimiz acıyor.
*
Şahin Hüseyin Celep/ANKARA
BOMBA YÜREĞİMİZDE