Futbolda en önemli olgulardan biridir istikrar. Tıpkı hayatında ki güncel konuların işleyişinde gösterdiğin çalışmaların doğruluğu, zamanı iyi kullanman, enerjini iyi harcaman gibi..

Gümüşhanespor, sezona beraberliklerle başlayıp önce yenilmemeyi kendine benimsemiş, ardından attığı golü korumayı bilerek beraberlik statüsünde ki konumunu aşmış ardından seri galibiyetlerle çıkışa geçerek liderliği kovalamış sonucunda da lider olmuş bir ekip ruhuna büründü.

Bizler, futbol seyircisi olarak tarihinde başarıları kazandıran bir takımın peşinden koşmayı ve onu sevmeyi huy edinen bir topluluğuz. Başarısızlıkta yönetim, teknik direktör, futbolcu hatta masöre varan söylemlerle eleştirileri ardı ardına sıralarken galibiyetlerde önce kendimize sonrada eleştirdiğimiz sıralamanın başında yer edinen kişileri son maddelere ekleyerek çözüm ürettiğimizi sanıyoruz.

Son iki haftadır oynadığımız futbolun derecesini tartışabiliriz, eleştirebiliriz mutlaka ki zaten her sevincin, galibiyetin olduğu bir kulüp bile o gün eleştirilmelidir. Gelinen kazanımlarda şehir takım ile bütünleşme çabası içerisinde hızlı adımlarla ilerlese de başarıya gidilecek yolda önemli diken üstü geçişlerden birini de son bir haftadır hep birlikte yaşıyoruz.

Yeterli kadromuz var mıdır tartışabiliriz, lakin yeterli ruh yoksa eğer tartışacak bir kadroyu bile konuşamayacak duruma geliriz. Öncelikle o ruhu kendi aramızda kazanıp takıma endekslemek zorundayız. Alınan mağlubiyetler takım içerisinde değil de taraftar arasında sorunlar yaşamaya sebep oluyorsa en başta vurguladığımı yani futbol seyircisi kavramını yeniden irdelemek ve incelemek zorunda kalacağız.

Kötü günlerin yaşandığı bu zamanı geçebilmek adına inanmanın yeterli olacağı şüphesi hepimizde belirgin olsa da hafta sonu oynanacak olan Aydınspor karşılaşmasında olası bir beraberlik dahi hepimizi "çıkmaza" sürükleyecektir.

Buna izin veririz veya vermeyiz bilinmez, fakat bilinmesi gereken bir nokta var. Saygı, sevgi ve eleştirinin dozunu ayarlamak..

Güzel günler gelecekse, bu hepimize gelecek!