Sahipsiz Değil Ahlaksız Memleket...

Son günlerde gündemimizi ziyadesiyle meşgul eden bir mesele var. Trabzonlu yetkililerin Gümüşhane il sınırları içerisindeki Çakır Göl’den su almaları. Çok fazla arayıp soran oldu, yahu neden bir şeyler yazıp çizmiyorsun şeklinde sualler oldu. Arkadaşlar ben daha öncede dedim yeniden tekrar ediyorum. Gümüşhane ile ilgili hiçbir mesele benim ilgimi çekmiyor. Böyle düşünmekte yeteri kadar sebebim var. 

2016 yılında Gümüşhane’ye temelli olarak geri dönüş yaptığımda idealleri olan, doğup büyüdüğü şehre hizmet edebilme aşkıyla her meselede aktif olarak görev almaya çalışan birisiydim. Lakin bu şehrin ya suyunda ya havasında bir şey olacak ki, kendisi için mücadele edenleri yok etme üzerine kurulu bir sistemi var. Belediye Başkanımız siyaseten bir söz söylüyor hani; “ Altın kalpli İnsanların şehri burası” diye. Bilmiyorum farkında mı lakin çok doğru bir şey diyor. Burası kalpleri makam, para ve şehvetle dolmuş olanların şehri. Ben çok şehir gördüm lakin gönlünde dünya sevgisini bu kadar fazla yaşatan insanların olduğu bir başka memleket görmedim. Bana kızabilirsiniz, lakin içten içe sizlerde haklı olduğumu biliyorsunuz. 

İş yapanın değil, iş yaptığını söyleyenin makbul sayıldığı, mühendisin değil müteahhitlerin sözünün dinlendiği, parası olanın katına kat, eşine eş kattığı memlekette siz benden neyin mücadelesini vermemi bekliyorsunuz. Doğruyu söyledik diye her kapıdan kovulduğumuz, her sözümüzün hesabını babamızdan sorduğunuz memlekette ben neyin mücadelesini vereyim. 

Bürokratının yalancı, teknokratının iş bilmediği, aristokratının kenarda beklediği bir düzende benden tamirat beklemenizde işin bir başka acı boyutudur. Bu memlekette asıl mesele sahipsizlik değil, ahlaksızlıktır. Ahlaksızlığın her türlüsü meseledir bu ülkede. Kimsenin karşılığını almadan iş yapmadığı Gümüşhane’de ben bugüne kadar bütün mücadelemi karşılıksız verdim. Sonuç koca bir sıfır. Hatırlayın Dipsiz Göl olayını. Gerekli bütün izinlerini alan Trabzonlu mezar soyguncularının faturasını kime kesmişlerdi? İzinleri veren Trabzonlu yetkililere değil, Gümüşhane Kültür Turizm Müdürü ve Müze yetkililerine kesilmişti işin faturası. Kim sahip çıkmıştı bu insanlara. Cevabı zor değil, hiç kimse sahip çıkmamıştı. Bunun gibi sayısız örnek sayabilirim. Şimdi siz bütün bunları görüyor ve bana memleket için bir şeyler yapmamı söylüyorsunuz. 

İşin özü kıymetli hemşerilerim kendinize yel değirmenleri ile savaşacak başka bir Don Kişot bulunuz. Ben artık ne bu şehirle ne de bu şehirdeki hiçbir meseleyle ilgilenmek istemiyorum. Bu şehirle ilgili güzel şeyler yapmak isteyen, idealleri olan gençlere de buradan sesleniyorum; imkânınız varsa buralarda çok vakit kaybetmeyin. Yoksa gün gelecek aynı cenderenin içinde bulacaksınız kendinizi ve bu yazdıklarıma yakın metinleri sizler yazacaksınız…