Köy minibüsünün arkasında bıraktığı toz bulutundan, içi de nasibini alırdı genelde. Asfalt ne bilmediğim zamanlar. Bagaj kısmı dahil hıncahınç dolu. Malum salı pazarından dönülüyor. Çocuklara oturak ana babaların kucağı elbet. Sabah şehre dağılanlar,  akşama doğru minibüste yerlerini alırlar. Yazın, köye getirilen en önemli şeylerin başında karpuz gelirdi bir de nenemin en sevdiği şeftali. Karpuz gelir gelmez, aşağı poğarın kurununda yerini alırdı ki, suya yaz aylarında bile el dayanmaz. 3 demir borudan dolu dolu her mevsim akar,  içme suyu da odur, sulama suyu da. Mevla suyu bol verdi bizim 1750 rakımlı köye... (Yaydemir, Moksufa)

Karpuz soğuyadursun, akşama şeherden dönenlere lemis keyfi hazırlanır... Kapı önünde iki taş arasına kurulan ocakta, bol çalı ve odunla ateş hazırlanır, ateşin hemen önüne ahşap sofra konulur ve yufkalar açılıp, daha önceden hazırlanan iç konularak, içi küllenen sacın üzerinde, yarım daire şeklinde pişirilir. Toala katılmış pazı favorim olsa da, peynirliyi de affetmezdim... Ayakta parmaklara üfleyerek lemisi yerken, ufka doğru Abdal Musa tepelerini seyretmek paha biçilemezdi. Hele sacın üzerine bırakılır bırakılmaz, anamın parmakları ile ezdiği yanların kabarması yok mu, değme keyfine.  Yanında ya çay, ya ayran... En güzel tarafı, hesapta olmayan bir çok insan da tadına bakardı çoğu zaman, malum ev yol üstünde. Berekt ki hemde nasıl...

Üstü unlanmış anam, bir yandan açar, bir yandan pişirir... Elbet, her lemis seremonisinin sonunda kete faslı, bol tereyağlı. Hiç bir şey ziyan olmaz.  Bitmese de lemis ve keteler, ertesi gün kahvaltıda sofradadır... 

Üstünün unlarını silkeleyerek yerinden kalkan anam, ocağın ateşine kartol atın talimatını da çoktan vermiş olurdu. Herkes doydu şükür. 

Akşam hava iyice karardıktan sonra kurundan gelip kesilecek karpuzu kimse unutmadı elbet. Yeter ki kabak çıkmasın...