ÇOK ÖNEMLİ İDİ

Çok önemli idi stüdyoda siyah beyaz fotoğraf çektirmek,

Çok önemli idi akşamları babamın getirdiği kapağı artist fotoğraflı kocaman çikolatayı boynuna atlayıp elinden alıp hemen sırtımızı dönüp gitmek,

Çok önemli idi içindeki bozuk paraları sallayınca güzel sesler çıkaran banka kumbaramın olması,

Çok önemli idi her sabahlar babamın gittiği kahveye gidip günlük yirmi beş kuruş harçlığımı almak,

Çok önemli idi pazar günleri babamın odasına girip para isteyip evin önünden geçen hatta beni bekleyen simitçiden koşa koşa gidip bütün ev halkına on tane simit almak,

Çok önemli idi mahallemizin bakkalından renkli şekerler alıp ben Galatasaraylıyım, İdmanocaklıyım deyip sadece sarı kırmızı şekerleri yiyip diğerlerini arkadaşlarıma dağıtmak...

Çok önemli idi mantar tabancamın olup gece balkona çıkıp atarken çıkardığı kıvılcımlarını seyretmek ,

Çok önemli idi çıngıraklı çember tekerleğimin olması,

Çok önemli idi sallanan tahta atımın olması,

Çok önemli idi üç tekerlekli bisikletimin olması,

Çok önemli idi yaz geldiğinde çift şoför mahalli Austin kamyon ile ailece uçurtmamız, futbol topumuz, bez ayakkabımız ile köye gidip dört gözle bizi bekleyen köydeki arkadaşlarımızla harmanlarda uçurtma uçurup, top oynayıp sonra da “Karapahar” da şamrelle çimmek, “Güllühatun” da Kelkit Çayını kesip ellerimizle balık tutmak...

Bugün bunlar sıradan olup,
o gün için önemli olsa da şairin dediği gibi;

“Biz eski zaman çocuklarıyız...
Varlığı da, yokluğu da biliriz,”

Cefayı sonuna kadar çeker,
Vefayı fazlasıyla öderiz..

Büyük şeylerde gözümüz olmaz,
Küçücük mutlulukları yeğleriz...

Nerden geldiğimizi unutmaz,
Geldiğimiz yeri hazmederiz..

Yüreğimizle yaşar,
Sevdiklerimizi dünya malına değişmeyiz...

Büyürken, küçülmeyi biliriz biz...
Düşerken dik durmayı,

Yeri geldiğinde susmayı,
Özümüzü korumayı,

Biliriz biz...
Öyle gördük, öyle öğrendik,

Belki anamızdan, babamızdan,
Belki mahalle bakkalından,

Belki komşumuzdan,
Belki de çocukluk arkadaşlarımızdan...

Eski zamanlardan,
Eski topraklardan,