GÖNLÜMÜZÜN CEMRESİ
Küs olarak uyuduğumuz gecelerin barışmak için zamanı olmayan gündüzleri olduğunu gördük. Özlediğimiz,beklediğimiz yarınların olmadığını gördük. Odaları çok evlerimizde birazdan geliyorum deyip iki adımlık mesafenin bile katedilemediğini gördük. Ne olursa olsun insan insandır. Hassas kalpleri tartacak bir terazi yok. Belki somut bir ifadesi olsaydı duyguların hayatta hiçbir keşkeye yer bile kalmayacaktı. Keşkelerin keskin sancıları oluyor.
İnsanın ömrüne hiç mi bahar gelmez? Baharımızda, kışımızda, yazımızda ömrümüzü dört mevsime çeviren sevdiklerimizdedir. İnsanı saran da yoran da yine insandır.İnsan insanda yorulur, insan insanda durulur. İlla mevsimi beklemek gerekmez baharı yaşamak için sevgi ile bakan gözler yeter. Bir insan ömrünü neye vermeli? Tükenip gidiyor ömür dediğin.
Annemizi severiz babamızı kardeşimizi severiz. İnsan aslında sevgiye tutkundur. Ancak kavgalar, gürültüler, pay edilemeyen dünyalıklarla tanışan insanoğlu katran ile kalbini karartmaya başlar.
Eşimize, çocuğumuza, dostumuza olan bağlılığımız bizi ayakta tutar. Başımızı annemizin dizine, sırtımızı babamıza ve yanağımızı da yavrumuza yaslarız, elimizi dostumuza uzatır, kalbimizi eşimize dayarız. Biri çekilse yıkılıp viran oluruz. Nefes alırken nefes olmayı bildiğimiz sürece kalbimiz de bedenimiz de sıhhat bulacaktır.
Ömrümüze kefen biçilmeden, ismimiz ölüm ile ön sıralama geçmeden şimdi kucaklaşmak için tam zamanı.
Kıymet bilene gönül de verilir ömür de...
