Ülke olarak zor günlerdeyiz. Sözün bittiği yerdeyiz. Sadece içimden gelen bir şiirle duygularımı sizlere anlatmak istedim.

Altı Şubat Tarih İki Bin Yirmi Üç 
Kabus Çöktü Gece Saat Dört Buçuk
Kesildi Nefesler Her Taraf Göçük
Şehir Şehir Sokak Sokak Yıkıldık

Güneydoğum Feryatlara Uyandı
Gün Işığı Çığlıklara Boyandı
Sağ Kalanlar Buna Nasıl Dayandı
Yaşıyorken Ölenlere Yıkıldık

Sesimi Duyan Var Mı Orada?
Bir Can Daha Çıkar Mıydı Enkazda
Derman Yoktur Ne Ağızda Ne Sazda
Yaralanan Yüreklerde Yıkıldık

Anadolu Dayanamaz Bu Derde
Baba Dışarıda Yavrular Nerde
Elinde Bisküvi Bekler Çeperde
Gerideki Kalanlara Yıkıldık

Okulda Sıralar Sessiz Ağlıyor
Yalnız Kalan Ninem Ağıt Yakıyor
Kimisi Çaresiz Kimi Üzgün Bakıyor
Şehir İken Olduk Dümdüz Yıkıldık

Haktan Geldik Hakka Gideriz Elbet
Şüphemiz Yok Yarab Bize Yardım Et
Bizim İsyanımız Çürük İskelet
Ok Saplandı Kalbimizden Yıkıldık
 
Birlik Beraberlik Bize Yakışır
Farklı Millet Aynı Dilde Konuşur
Bu Günlerde Gelir Geçer Savuşur
Uzanmayan Dost Elin de  Yıkıldık