Ben camdan dışarıya bakan, gökyüzüne hasret, parkı kitaplardan öğrenen, arkadaşa susamış şu covid dedikleri bir virüs zamanı çocuğuyum... Bu çağın çocuğu olmak bunu gerektiriyor... Çocukluğum elimden alındı sanki. Her gün uyanıyor...

Zifiri karanlığın hüküm sürdüğü, sabaha çok uzak ve asla aydınlanmayan o gecelerden biriydi. Ben, beşikte bebekler, hastanede hastalar, ellerinde dua zikriyle yaşlılar, mutfakta yemek yapan anneler, eve ekmek getiren babalar ile gönülleri...

Küçük köyler vardır. İlkokulda resmini gördüğümüz köy resimlerine benzerler. Şu önünden dere akan evler üzeri meyve dolu ağaçlar, elinde topaçı ile çocuklar olurdu. Oraya bakarken özlemini çektiğimiz bir hayata hasret ile bakardık....