Küs olarak uyuduğumuz gecelerin barışmak için zamanı olmayan gündüzleri olduğunu gördük. Özlediğimiz,beklediğimiz yarınların olmadığını gördük. Odaları çok evlerimizde birazdan geliyorum deyip iki adımlık mesafenin bile katedilemediğini...

Kanıyor...Ellerimiz ile tutamadığımız kolonlardan ellerimiz kanıyor.Tutmuyor ki dizlerimiz tutmuyor. Dermandan yoksun kollarımız kırık. Herkesin kırılan bir kolu var. Kimisi betondan, kimisi çaresizlikten, kimisi cansız bedenlerden. Şu gök,...

(Ah)lar var öyle közlü yangınların nar nar alevlerin içinden çıkıp gelen. (Vah)lar var (vav) harfi gibi eğik ve iki büklüm. İnsanların hikayeleri, hikayelerin hakikatleri, hakikatlerin hakkı var .Nedir şu insan dedikleri? Çoktur yapıp ettikleri. ...

Hayatı anlamlandırmak, anlamı adlandırmak gerekiyor. Artık kimse bilmediği,görmediği, duymadığı dokunmadığı bir olaya inanmıyor. Evi olmayana sorsanız bir çatı dört duvar hayatın anlamına yeter der. Gözü olmayana sorsanız bir ışık...

Yola düştüm, yoldan düştüm... Merak etme anne dizlerim, ellerim ve  gözlerim kanamadı. Ama şu yüreğimde derin bir sızı var. Sana gelirken yoluma taş koydular. Sazımı kırdılar, sızımı dağladılar. Bir harf öğretmek için babamın...

Her şeyin tokluğuna ulaştık. Sahi gerçek yokluk nedir görmedik mi? Yokluk yok sayılmayacak kadar büyük bir gerçek. Öyleyse lafı sanatla sunmaya gerek yok. Gelin olduğu gibi ancak bir türlü olamadığı gibi konuşalım. Her şeyin küçüğü...

Gönlümüzün heba edildiğini görmek yıkımında bir deprem yaşıyoruz. Şiddeti benliği çökerten, artçıları hayatı yöneten bir sarsıntıda ayakta kalma mücadelesindeyiz. Tedbir takdire yetmiyor. Önceden de şu fay hattında bir deprem olacak...

Nefes almayı öğrenemedim henüz. İnsan doğarken nasıl nefessiz yaşar derseniz sesine yabancı olduğum makineler sayesinde diyemem tam olarak ama onlar vesile oluyor diyebilirim. Aslında henüz konuşacak ve anlatacak yaşta da değilim. Doğalı...

Kim iyi gelir yaşlı ve yaslı gönlümüze? Güzel bir güneş mi aydınlatır içimizi yoksa zifiri bir karanlık mı? İnsan insana yük değil bu canda bedene mülk değil diye biliriz,öyle inanırız. Bu dünyanın malını geçici,mülkünü görücü,...

Bir varmış bir yokmuş diye anlatılan masallarımız, masallarımızın kahramanları, evvel zamanların evvele dayanan evveliyatlari var. Gümüşten adını alan maddeye mana veren bir memleket "Gümüşhane". Bu şehirde çocukluğunu, gençliğini...

Kalbimizde tarifi zor bir açlık var. İnsan neye acıkır ve insanın susuzluğu neyedir? Bir ömür doyduk sanırız da her gecenin ışığına kavuşma anında yine doymak bilmeyiz. İnsan hep bir fazlasını isteme, hep bir en iyisine ulaşma talaşındadır...

Selam olsun...Selaları göğü delen o erlere, o kadınlara, daha körpe çocuklara selalar olsun. Hangi hikaye mutlu son ile biter bilmem ama yarım kalan hikayelerin yeridir Anadolu.  Ayşe teyzenin yavrusuna yazgısı vardır. Dilinde dermansız...

Yürek yaralarımız var. Hepimizde henüz büyütemediğimiz umutlar var. Yaralarımızdan sarılmak, en kanayan yerimizden kabuk bağlamak isteği ile yanıp tutuşuyoruz. Anlaşılmak uğruna verdiğimiz mücadelede tek olarak saf tutmak bizleri tüketti....

Kul olayım kalem tutan ellere diye öter sazımızın nağmeleri. Kalem tutmak bir ömrün kalesini tutmak kadar önemlidir. Bir insanın hayatına dokunan, elleri kalem tutan, kelimere meftun, köy köy, kasaba kasaba dolaşan kahramanlarımız var. Her...

Küçücük dünyam vardı. Benim gülüşüm dünyayı ısıtabilirdi.Oysaki ben kocaman dünyalara sığardım. Benim dünyamda bezden bebekler, çamurdan yemekler, tahtadan atlar vardı. Ben rüyamda saçlarında taç olan bebekler görürdüm. Sabah annem...

Kocası ölen kadınlar... Coğrafyasına mahkum hayatlar. Coğrafya hayattır. Kader kederdir. Ölümle öldürmek istenilen hayatın cesur ve savaşçı kadınlarını bilirim. Öldümü eşin, al yazman kara olmalı. Hayatın rengi gitmeli ve ne varsa...

Sevgisiz büyümez çiçekler..Her şeyin canlı ve cansız sevileni güzelleşir. Baba ancak sevilirse ekmeği taze, şefkati yüce olur. Anne ancak sevilirse yavrusunun gönlünde  çiçek açtırabilir. Aşı lezzetli, kaşığı bol olur. Bir çocuk...

Yağmur vurmalı içimizin sis kaplamış pencerelerine. Kurak kalmış bir kalbin suyu olmalı ve bu su çatlamış hüzünlerimize şifa olmalı. Bir çocuk olmalı ve o eli öpülesi ellerin verdiği şeker damağımızdaki zehri alıp akıtmalı. Özlem...

Yasa boğularak yaşlanırız hepimiz. Yas almak yaş almak gibidir. Yas alınca yaşta alırsınız.  Halbuki herkes genç olmak ister. Yas yaşı da sel misali doldurur göz kapaklarınıza. O sel göz pınarlarınızdan oluk oluk boşanır. Hem gözünüz...

Tohumdum, büyüdüm, fidan oldum, boy verip gökyüzüne sarıldım.Meyve verdim, dal saldım.Minik bedenler meyvelerimden yedi, gölgemde dinlendi ter akıtan teyzeler, amcalar.Bahar geldi çiçek açtım, yaz geldi meyve verdim, kış geldi beyazlara büründüm.Ben...

Ben camdan dışarıya bakan, gökyüzüne hasret, parkı kitaplardan öğrenen, arkadaşa susamış şu covid dedikleri bir virüs zamanı çocuğuyum... Bu çağın çocuğu olmak bunu gerektiriyor... Çocukluğum elimden alındı sanki. Her gün uyanıyor...

Zifiri karanlığın hüküm sürdüğü, sabaha çok uzak ve asla aydınlanmayan o gecelerden biriydi. Ben, beşikte bebekler, hastanede hastalar, ellerinde dua zikriyle yaşlılar, mutfakta yemek yapan anneler, eve ekmek getiren babalar ile gönülleri...

Küçük köyler vardır. İlkokulda resmini gördüğümüz köy resimlerine benzerler. Şu önünden dere akan evler üzeri meyve dolu ağaçlar, elinde topaçı ile çocuklar olurdu. Oraya bakarken özlemini çektiğimiz bir hayata hasret ile bakardık....